Herinnering
In mijn herinnering is Rotterdam niet mooi. Lelijk, zelfs. Enerzijds komt dat door een voorliefde voor Ajax, anderzijds was het inderdaad niet heel mooi tijdens de twee keer dat ik de stad bezocht.
Vaag herinner ik me nog de ontmoeting met een jeugdliefde in een tunnel die onder de sporen doorging. Het station heeft lang in de steigers gestaan en ik kon donderdag ook niet plaatsen waar we destijds het station verlaten hebben voor het stadscentrum.
Wat minder lang geleden (maar wel een jaar of 6) heb ik de trein naar Parijs vanuit Rotterdam genomen. Vanwege vertraging van mijn reisgenote heb ik wat langer rond kunnen kijken. Maar de bouwplaten, hekken, stoffigheid en vooral veel NS-kaartenautomaten maakten het niet heel verleidelijk om te ontdekken of de rest van Rotterdam dezelfde stijl had.
Van oud naar nieuw
Hoe anders is het nu. Het stationsgebouw is nu één van de mooiste van Nederland en door de ruimte die het biedt, krijg je gelijk een gevoel van hoe Rotterdam er verder uit ziet. Ik heb jaren in Amsterdam gewoond, waar de huizen soms bovenop elkaar gepropt lijken, en ook in andere steden krijg ik het soms benauwd van het aantal inwoners per vierkante meter.
En Rotterdam? Zo nu en dan schiet er weer een hoog gebouw uit de grond, maar op een of andere manier passen ze in het landschap. Misschien lijkt het alleen zo rustig omdat het een vrije dag is, maar ik geniet er stiekem van.
Grootheidswaanzin
Ik gniffel wel om een bepaalde grootheidswaanzin. De Erasmusbrug is niet zo groot als de foto's doen vermoeden en als ik lees dat de Euromast jaren na de bouw nog wat hoger gemaakt is om weer 'hoger dan' te zijn, zie ik toch een bepaalde drang naar 'je groter voordoen dan je bent'. Ach, het houdt Rotterdam onschuldig.
Hoe een halve dag je mening een ommezwaai kan laten maken: I kind of love it. Rotterdam, ik denk dat ik wel weer een keertje terugkom. Laat je me dan nog meer moois zien?
No comments:
Post a Comment