1500 stukjes

1500 stukjes staren mij aan. Ik heb ze op kleur gesorteerd, de randjes apart gelegd. Het kader maken is niet zo ingewikkeld: ik heb een richting. Maar nu al die andere stukjes nog. Het overrompelt mij opeens. Waar moet ik beginnen? Ik zie kleuren, vormen, een kader waar binnen niks op z'n plek ligt. Ik leun even achterover om de grootsheid van dit (luxe)probleem in mij op te nemen. Waar ben ik aan begonnen en waarmee en wanneer eindigt dit?

En dan opeens weet ik weer hoe het moet. Ik pak een puzzelstukje, ik bekijk het en ga op zoek. Is er een stukje dat hierbij past? Of kan ik een thema ontdekken en daar de puzzelstukjes op ordenen om met een thema aan de slag te gaan voor ik de rest doe?

Ik bedenk mij dat het mij op het werk hetzelfde af gaat als ik het even niet meer weet. Ik heb een waslijst aan zaken die moeten gebeuren. Een ander gaat het niet doen voor me, tenzij ik heel lang wacht. Het leven lijkt hetzelfde. Ik kan op die stoel blijven zitten en kijken naar de wereld en hoe deze blijft draaien en hoe mensen doen wat zij doen terwijl er in mijn leven niks gebeurt.

Puzzelstukjes vallen niet in elkaar door ernaar te kijken of het te laten liggen. Je probeert en probeert en soms past het en van daaruit kun je weer verder werken. Mijn werk ook. Met mensen ook. Het koken van een maaltijd is eigenlijk ook zoiets. En bovenal: het leven. Pak een stukje, probeer of het (bij jou) past. Ontdek, leer, leef!

En nee, die puzzel is niet in 1 dag af. Ik ben al 3 bezig. Maar moet het leven ook in 1 dag af zijn dan?